Langs de opgebroken weg lopend,
bestoven met zand,
en naar rechts overstekend,
linksaf aankomen bij een stoplicht 
dat op rood staat.
De auto’s trekken op,
maar een sliert vrouwen
steekt zingend over 
en de auto’s stoppen
voor het groene licht.

De pijnboom bestijgend,
afdalend in de moeder,
een nieuwe dood stervend.
Het felle verlangen,
dat niet los laat,
tot wedergeboorte.
Zie de mens,
aanschouw de god.
Eeuwig is het leven.

O hoe zwaar valt de nacht,
Dichter van de duisternis.
Benauwd lig ik neer,
het bed een oude sarcofaag.
Het moeten slapen:
het uitgestelde vallen in
het eeuwige zwarte
van wat is geweest.

Hoeveel liever de ochtend
en de ontluikende
vroege vrijheid,
nog in stilte gehuld,
stijgend aan de horizon,
voorbijvliegend licht
van wat komen gaat.
Het langzaam ontwaken.