O hoe zwaar valt de nacht,
Dichter van de duisternis.
Benauwd lig ik neer,
het bed een oude sarcofaag.
Het moeten slapen:
het uitgestelde vallen in
het eeuwige zwarte
van wat is geweest.

Hoeveel liever de ochtend
en de ontluikende
vroege vrijheid,
nog in stilte gehuld,
stijgend aan de horizon,
voorbijvliegend licht
van wat komen gaat.
Het langzaam ontwaken.