Geïrriteerdheid kan omslaan in woede. Woede kan een alles verterende emotie worden. Dat is ongezond. Het kan je volledig in beslag nemen en van binnen woeden als een wervelstorm die alles meesleept dat op je weg komt. Van de driftbuien van een klein kind tot de toorn van bovenaf, voor je omgeving is het ook geen pretje. Natuurlijk zijn er ook vormen van geïnstitutionaliseerde woede, maar daar ga ik het hier niet over hebben. Hoe check je woede?

Wanneer je woedend bent gaat je hartslag omhoog, je bloeddruk stijgt en de adrenaline begint te pompen, je komt in de vechtstand. De vechtstand is door de natuur bedacht om je te verdedigen wanneer je territorium wordt binnengevallen. Meestal word je gedwarsboomd, tegengewerkt in een streven of niet voor vol aangezien. Een bedrijf dat je een slecht  product levert en je je geld niet wil teruggeven, de papiermolen van de overheid of een vriend of vriendin die een rot opmerking maakt of je niet ziet zoals je bent. Het zijn zaken waar we terecht, ons enorm over kunnen opwinden. Zolang we niet agressief worden, gaan schoppen of slaan, vloeken of op een andere voor anderen onprettige manier de boosheid proberen te ventileren, lijkt er niet veel aan de hand.

Echter woede kan je verteren, ook wanneer het innerlijk is en blijft. Slapeloze nachten, verziekte vriendschappen en/of relaties, concentratie gebrek, wantrouwen en totale fixatie daar waar afstand nemen, de situatie beschouwen en relativeren al veel lucht zou kunnen geven. Woede lijkt mij een vat vol verkeerd aangekomen prikkels dat op barsten staat, de (over)geprikkeldheid. Irritatie is de volgende stap en uiteindelijk driftbuien en razernij. Het lijkt mij een goed idee, en ik zeg niet dat dat makkelijk is, om in te grijpen voor het uit de hand loopt. Praten over je ongenoegens met de instantie of persoon die de irritatie heeft veroorzaakt kan veel leed besparen. Nogmaals ik beweer niet dat het makkelijk is, alleen denk ik dat het een betere oplossing is.

Soms, echter is woede onderdeel van een patroon, een bijna innerlijke gesteldheid, het gevolg van een dieper, aangeboren lijkt het karakter structuur. Waarschijnlijk is het toch aangeleerd in de vroegste jeugd door slecht voorbeeld of een, misschien wel rampzalige, opvoeding. Helaas is het dan nog steeds de eigen verantwoordelijkheid van een  persoon daar zelf iets aan te doen, met de hulp van anderen indien dat nodig is en kan. Het aloude tot tien tellen werkt dan soms goed.

Woede is mijns inziens een groeiend probleem, waar we meer aandacht aan moeten besteden denk ik, maar dan niet uit de hoogte met een vermanende vinger, blik of een tut tut tut. Ook terug schelden blijkt keer op keer niet de oplossing. Wat wel kan helpen is yoga, ontspanningsoefeningen, sporten en proberen te begrijpen waar de woede vandaan komt, wat het is en hoe je er op een goede manier mee om kunt gaan. Bijvoorbeeld door er een blog over schrijven.