De verlossing die plaats vindt als gevolg van het schrijven. De vervreemding van de omgeving in het nu, het losraken van de omgeving, van de mensen om je heen door de fysieke inspanning van schrijven, het bewegen van de pen met de hand over het papier of het typen op een toetsenbord die de schrijver wegrukken uit het door de omgeving ervaren nu, ook wel concentratie of focus genoemd. Het onderdompelen in het nu van de fantasie van de schrijver zelf en de verlossing als proces van catharsis door het schrijven van de inhoud. De introversie, het naar binnen gekeerd zijn, de concentratie op het eigene dat totdat het op papier of op het beeldscherm staat is ook in zekere mate onbekend aan de schrijver zelf totdat het er staat.

Het idee van de dichter dat deze een boodschapper is tussen de wereld der Goden en de wereld der mensen hier op aarde, die verwoordt wat er in beide werelden plaatsvindt, een intermediair, is een klassiek gegeven uit de literatuur door de eeuwen heen. Het proces zelf noemt men wel inspiratie. Ook kan de schrijver beïnvloed worden, als het ware gewekt worden tot het creëren van iets nieuws door wat een andere schrijver, componist, beeldend kunstenaar en/of fotograaf gecreëerd heeft, dat is dan ook inspiratie.

Wanneer de tekst of het gedicht dan af is, of direct na het proces van het schrijven van de eerste opzet heeft er een bevrijding plaatsgevonden, een verlossing zo je wilt. Deze kan op zijn beurt weer door de lezer ervaren worden, zijnde de catharsis, een oud Grieks woord voor de beleving die moest worden opgeroepen door het drama of blijspel dat wordt opgevoerd voor een publiek ten behoeve van dat zelfde publiek in het oude Griekenland en een geschreven verslag was van de fantasie, de kennis en de belevingswereld van de toneelschrijver, dramaturg.

Het reizen ook wel rijzen van de ziel naar de hoogten van de geest vanuit de diepten van het lichaam of het onbewuste naar de vervolmaking in een andere wereld, een andere, nieuwe beleving met het doel te inspireren tot bijvoorbeeld zelfkennis. De vervoering die door de neerschreven of ingetypte schoonheid en/of wijsheid ontstaat geeft op haar beurt weer de aanzet tot een volgende reis. Het lijkt een beetje op reïncarnatie eigenlijk. De ziel, de beleving van het schone of de queeste op zoek naar de waarheid wordt beloont met als gevolg een verder willen ervaren of zoeken.

Na afloop van de opgetekende inspiratie komt de schrijver weer terug in zijn omgeving en is weer aanwezig en herkenbaar voor de mensen daarin. De verlossing is meestal niet iets heel groots, behalve misschien bij een werk als De Goddelijke Komedie van Dante Alighieri, waarbij ik mij dat zou kunnen voorstellen en waar ik mij de afgelopen weken opnieuw doorheen werk. Ik bedoel dit niet  denigrerend. Het is een prachtig werk, vol schoonheid en vakmanschap dat ook nog eens spannend is, zeker de eerste keer dat ik het las, maar het is zo omvangrijk dat het als een verre reis te ervaren is. Het schrijven van deze blogs leidt ook steevast tot kleine (deel)verlossingen bij mijzelf. Of dit ook zo werkt voor de lezers van mijn blogs weet ik niet omdat ik daar tot op heden geen reacties over heb ontvangen via het formulier onder de door mij geschreven blogs of via het contactformulier op de contactpagina. Voel je vrij dat te doen, je reactie wordt niet automatisch geplaatst.