Vannacht droomde ik dat de ultieme waarheid niet gekend kan worden en zelfs niet bestaat, ik werd met een schok wakker. Het is als bij het afpellen van een ui, dacht ik op dat moment. Wanneer je de sluiers probeert te verwijderen zijn er altijd weer nieuwe. En wanneer je de ui volledig ontmanteld hebt blijf je met niets over. Is de werkelijkheid in de zin van de ultieme waarheid een illusie zo vroeg ik mij af?

Het is niet mogelijk de ultieme waarheid te kennen vanuit dit leven. Eens had ik een intense ervaring terwijl ik aan het bidden was. Met grote snelheid ging het opwaarts, totdat ik helemaal aan de uiteinden van deze wereld was en er een geel licht was terwijl ik mij bewust was van mijn lichaam in een gapende leegte, en een stem hoorde die zei: ”Er is niets”. Dat heeft mij toen doen besluiten mijn energie op een meer aards leven te richten. Echter, het bloed kruipt vaak waar het niet gaan kan en inmiddels hervind ik mijzelf weer lezend op het spirituele pad.

Volgens het Tibetaanse dodenboek is het pas mogelijk de wereld achter deze wereld waar te nemen wanneer je na je dood er in slaagt daar deelgenoot van te worden doordat jezelf in het Bardo bevrijdt van de ketenen des levens. Maar wat wanneer het enige waar je je van bevrijden moet en of kan je eigen driften, gevoelens, ideeën en karaktertrekken zijn, en wel in dit leven? De mens in het algemeen zoekt verlossing, hetzij in een God, een religie of in ieder geval in iets dat hij of zij meestal als hoger dan hem zelf ziet. Wat is dat toch?

Stel dat de zoektocht er een is naar onze schaduw en anima of animus. Dit zijn in eerste instantie verborgen archetypen. Archetypen zijn volgens Carl Jung in de menselijke psyche de universele, mythische personages in het collectieve onbewuste van de mens. Deze archetypen komen gelijkelijk voor bij mensen over de hele wereld. Archetypen zijn de intrinsieke menselijke drijfveren en roepen diepe emoties op. Veel mensen lijken zich hier niet bewust van te zijn of te worden. De weg die er te gaan is tijdens ons leven is die van bewustwording, herkenning en implementatie van deze archetypen in ons bestaan. Maar wat dan met universele en aardse liefde?

Liefde is het streven naar harmonie en misschien wel het belangrijkste dat we moeten leren, naast zelfkennis. Het is waarschijnlijk ook onmogelijk zonder dat laatste een harmonieus mens te worden, zowel naar binnen als naar buiten toe. Hier komt Jung weer kijken. Het idee van Jung was/is dat de mens tijdens zijn leven zijn toch vaak dualistische natuur in evenwicht behoort te brengen. Dualisme is de idee dat er twee tegengestelde kanten zijn, bijvoorbeeld goed en kwaad, liefde en haat, lichaam en ziel of geest. Jung werd hierbij geïnspireerd door de Griekse mythische figuren de Dioscuren, beter bekend als de tweeling Castor en Pollux, waarvan de één sterfelijk en de ander onsterfelijk is, het sterrenbeeld Tweeling. De Oostenrijkse psychoanalyticus en collega van Sigmund Freud, Otto Rank heeft het in dit verband over de ‘Dubbelganger’. De dubbelganger is onze broer, wanneer je een man bent, of zus wanneer je vrouw bent, die we moeten ontdekken en waar we van moeten leren houden. Dat is verdomd lastig maar een God is er misschien niet voor nodig. De ultieme waarheid ligt verscholen in de spreuk ‘Ken Uzelf’ op de tempel van Apollo in Delphi. Misschien wilde de droom mij dat vertellen.